Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: สุดยอดแห่งการสู้ชีวิต (บ.อาปีโก้ ระยอง)The ultimate battle to survive (Aapico company,in Rayong


Veteran Member

Status: Offline
Posts: 141
Date:
สุดยอดแห่งการสู้ชีวิต (บ.อาปีโก้ ระยอง)The ultimate battle to survive (Aapico company,in Rayong
Permalink  
 


สุดยอดแห่งการสู้ชีวิต (.อาปีโก้ระยอง)

....แต่อ่านแล้วอยากร้องไห้เลยจริงๆ

The ultimate battle to survive (Aapico company,in Rayong ).
 .... After reading, I really want to cry.


   

 

?ui=2&ik=e429427fb3&view=att&th=12c1ff02218d1f83&attid=0.1&disp=emb&zw 

 
           To
read in some light of burned firewood. Real life stories of the old woman.
Makes me think of someone close to us.


           Uncle Pramot is on t
he way of an old man ,aged 59 who lives near retirement age. But, in fact, should be instead Statues rest in late life.
With children happily.
           
Can not do that .. everyday we come to work at Sun Rayong Ko year and see familiar images. Gardening is the uncle.
The sun is scorching other.
           
That even young people like us have little tolerance can not But the uncle is still active.
With smiling faces, as if  he is doing more important work than.
           
The difficulty of the body.
The younger one (brother Chit) Honor to go talk to the insoluble
           
From asking about. We recognized that
Seemed to have seen the Forward mail from the past, we just close this yourself.
           
We know that the life of uncle is very difficult to live in an old zinc shack size 3 X 3 meters at a temporary camp of the workers.
           
No different from piles of garbage. If both dirty and stuffy day when rain
From the state as "home" is not able to edit anything with it rain.
           
But the uncle had to survive to the next. Because the answer from the mouth.
With trembling voice network .. "uncle did not know where to go."
           
Uncle has 3 lives to find a culture war with gout patients. With no money
Diseases of the crowd when we can not take them to treatment.
           
And chronic illness and can not help themselves.
           
Patients have to sleep and niece under the age of 10 years old, good to drop out of school.
To take care of their grandmother.
           
The youngest grandson. It's old school.
But with the poor and could not go to school.
           
By living in the camp workers. Lung function alone, but with three people who care.
Cause the friction from the same camp workers.
           
That work alone to eat and water to use third set but had to head down the uncle can not fight the gossip and satire from co-camp.
           
For fear that if the need to move away Aunt and nephew be harder than this .. and important.
Where to go?
           
Week lump
I and the children had a chance to see the condition of the Lung.
           
I ride it to talk to the uncle.
           
Lung said that the actual child growing up to 6 people, but families do not have anyone to come look after
           
Several years ago my son for a long time to come.
With two small children and tell uncle that broke up with boyfriend.
           
Uncle has come for temporary housing. Deposit with the ball .. and then also disappeared. And never come back care.
Or even send money to your child again.
           
Love kids, but uncle is up to 2 people say uncle died does not matter.
Let kids eat, but your stomach is enough ..
           
I buy a little snack that day to Uncle noon
When cool enough to see a pack of treats.
           
Little brother: Lung does not eat at these .. do not like waiting.
           
Uncle: Uncle kept the kids not to eat them .. .. glad he'd kept Hai.
Dmeor bought tears to absorb ...
           
Chit quiet ....... I saw the car destroyed the house, Changi.
           
Chit: Uncle .. This morning I ate something shift.
           
Lung: Eat the soup
           
Chit: So at noon.
           
Lung: .....( silence) .. uncle .. uncle does not eat a single meal in the morning Tang borrowed security guards. 10 U.S. beef can I buy one bag, I eat one meal.
           
This time the car .. it quiet ....
           
Chit ... destruction of the house, Changi ..
. Again.
           
Chit: So this evening, with nothing to eat.
           
Uncle: (smiling ... lifted the bag, morning glory, after the factory store to see) This is it .. .. uncle collected a lot to eat with chili
           
แdongๆ my little eye ..
To cry ...
           
The first images we see on the car.
The niece, aunt ate support in the "home".
           
Aunt eating empty water is really water .. water we drink thus excellently.
But war put cup
           
Like rice
Took naked rice mix in a cup of water consumption.
           
Chit out the drug. Uncle and aunt did not read out. Have a nephew who graduated last year 0.3.
Half the reminder.
           
War cry, and we'll sing ...
           
Grandchildren gosh ... I work hard to have children .. do not live in September (to September instead of themselves ..).
           
That day we returned with a tight feeling in my heart .. and thought.
Which is enough to help the Lung.
           
Although only a small help, but it is a great value.
The old man gave the one with the other three need to take care of life.
              
           
We send this mail. Who would like assistance with their uncle.
But do not know which way to help.
           
Friends want to help Forward mail this to each other indefinitely.
           
Just in case someone is around Amata City Rayong or far more than that, but had a heart to help 4 Life is hard.
           
If your friends do not pass this helped Forward mail to same at
           
Deemed as merits as we can.
I've been one.
           
Will have someone to come help.
           
Lung ofThe Way to the conditions better than this ....

 
 

           ได้อ่านแสงไฟในเศษฟืนเรื่องราวชีวิตจริงของหญิงชราสู้ชีวิตทำให้นึกถึงคนใกล้ๆตัวเราบ้าง                                                       
           ลุงปราโมชย์ชายชราอายุ59 ปีที่ชีวิตใกล้วัยเกษียณแต่ในความจริงแทนที่จะได้ใช้ชีวิตพักผ่อนในปั้นปลายอยู่กับลูกหลานอย่างมีความสุข                          
           ไม่อาจทำเช่นนั้นได้..ทุกวันที่เรามาทำงานที่อาปีโก้ระยองภาพที่เห็นจนชินตาคือลุงที่ดูแลสวนอยู่กลางแดดเปรี้ยงๆ                                            
           ที่แม้แต่คนหนุ่มสาวอย่างเรายังทนแทบไม่ไหวแต่ลุงยังคงทำงานพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนว่างานที่แกทำสำคัญกว่า                                          
           ความลำบากของร่างกายทำให้น้องคนหนึ่ง ( น้องชิต ) อดที่จะเข้าไปพูดคุยกับแกไม่ได้
           จากการถามเรื่องราวทำให้เราได้รับรู้ว่าความลำบากที่เคยเห็นจาก Forward mail ที่ผ่านๆมาอยู่ใกล้เราแค่นี้เอง                                            
           เราได้รู้ว่าชิวิตของลุงนั้นต้องอยู่อย่างลำบากในเพิงสังกะสีเก่าๆขนาด3 X 3 เมตรที่สร้างขึ้นชั่วคราวของแคมป์คนงาน                                       
           ไม่ต่างจากกองขยะที่ทั้งอุดอู้สกปรก  และหากวันไหนฝนตกจากสภาพที่เห็นบ้านที่แกอยู่ไม่สามารถกั้นฝนอะไรได้เลย                                      
           แต่ลุงก็ต้องทนอยู่ต่อไปเพราะคำตอบจากปากด้วยเสียงสั่นเครือ..ลุงไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน“                                                            
           ลุงมี 3 ชีวิตที่ต้องหาเลี้ยงป้าที่ป่วยด้วยโรคเก๊าต์ด้วยความที่ไม่มีเงินเมื่อโรครุมเร้าไม่อาจพาไปรักษา
           จนอาการป่วยเรื้อรังจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้                      
           ต้องนอนป่วยจนหลานสาวอายุไม่ถึง10 ขวบดีต้องออกจากโรงเรียนกลางคันเพื่อมาดูแลย่าของตน                                                      
           ส่วนหลานคนเล็กก็ถึงวัยเข้าโรงเรียนแต่ด้วยความขัดสนทำให้ไม่สามารถไปโรงเรียนได้                                                              
           ด้วยการที่อาศัยอยู่ที่แคมป์คนงานลุงทำงานเพียงคนเดียวแต่มี3 คนที่ต้องดูแลทำให้มีคำเสียดสีจากคนงานแคมป์เดียวกัน                                        
           ว่าทำงานคนเดียวกินใช้น้ำไฟตั้ง3 คนแต่ลุงก็ต้องก้มหน้ารับและไม่อาจตอบโต้คำนินทาเสียดสีจากเพื่อนร่วมแคมป์                                        
           ด้วยกลัวว่าหากต้องย้ายไปป้าและหลานต้องลำบากยิ่งกว่านี้..และที่สำคัญจะไปอยู่ที่ไหน?                                                                
           สัปดาห์ก่อนนู้นเรากับน้องๆได้มีโอกาสไปดูสภาพที่อยู่ของลุง                      
           ตอนนั่งรถไปก็คุยกับลุงไป                                              
           ลุงบอกว่าที่จริงมีลูกถึง 6 คนแต่เมื่อเติบโตมีครอบครัวก็ไม่มีใครกลับมาเหลียวแล      
           หลายปีก่อนลูกชายที่หายไปนานกลับมาพร้อมเด็กน้อย2 คนและบอกลุงว่าได้เลิกกับแฟน  
           จึงมาหาลุงเพื่อขออาศัยชั่วคราวพร้อมฝากลูกไว้..จากนั้นก็ได้หายไปและไม่เคยกลับมาดูแลหรือแม้แต่ส่งเงินมาให้ลูกอีกเลย                                      
           แต่ลุงรักหลาน 2 คนนี้มากถึงกับบอกว่าลุงตายไม่เป็นไรแต่ขอให้หลานกินอิ่มท้องก็พอ..  
           วันนั้นพี่นิดซื้อขนมให้ลุงตอนเที่ยงพอตอนเย็นยังเห็นห่อขนมอยู่                    
           พี่นิด : ลุงไม่กินล่ะ..ไม่ชอบเหรอ                                      
           ลุง : ลุงเก็บไว้ให้หลาน..เค้าไม่ค่อยได้กิน..เก็บไว้ไห้เค้าคงดีใจทำเอาคนซื้อให้น้ำตาซึม…                                              
           .......เห็นในรถเงียบชิตเลยทำลายความงียบ                            
           ชิต  : ลุง..เมื่อเช้านี้กินข้าวกะอะไร                                   
           ลุง : กินกับแกง                                                   
           ชิต : แล้วตอนเที่ยงล่ะ                                               
           ลุง: .....( เงียบ ) ..ลุงกินมื้อเดียว..ลุงไม่มีตังค์ตอนเช้ายืมรปภ. 10 บาทเลยซื้อแกงได้ถุงเดียวเลยกินมื้อเดียว                                    
           ..คราวนี้ทั้งรถเงียบเลย....                                          
           ชิต...ทำลายความงียบ.. .อีกรอบ                                      
           ชิต : แล้วเย็นนี้จะกินกับอะไร                                          
           ลุง: ( ยิ้ม ...ยกถุงผักบุ้งที่เก็บหลังโรงงานให้ดู ) นี่ไง..ลุงเก็บมาเยอะ..กินกับน้ำพริก                                                              
           พี่นิดตาแดงๆ.. จะร้องไห้…                                            
           ภาพแรกที่เราเห็นเมื่อลงรถเห็นหลานสาวพยุงป้ากินข้าวอยู่ในบ้าน“            
           ป้ากินข้าวเปล่ากับน้ำคือน้ำจริงๆ ..น้ำเปล่าที่เราดื่มเนี่ยแหละ  แต่ป้าเทใส่ถ้วย    
           เหมือนกับข้าวแล้วก็เอาข้าวเปล่าคลุกน้ำในถ้วยกิน                            
           ชิตเอายามาให้ลุงกับป้าอ่านหนังสือไม่ออกต้องเรียกหลานที่จบป.3 ครึ่งมาช่วยจำ    
           ป้าร้องไห้จนเราจะร้องตาม…                                            
           หลานเอ้ย...ตั้งใจทำงานนะลูก..อย่าให้ต้องมีชีวิตเหมือนยาย ( แกแทนตัวเองว่ายาย..)                                                        
           วันนั้นเรากลับมาพร้อมกับความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจ..และคิดว่าพอมีทางไหนที่จะช่วยลุงได้                                                              
           แม้เพียงความช่วยเหลือเล็กๆแต่มันคือคุณค่าที่ยิ่งใหญ่ที่ได้ให้กับชายชราคนหนึ่งพร้อมกับอีก3 ชีวิตที่ต้องดูแล                                                
             
           เราส่งเมลล์นี้มาด้วยความที่อยากช่วยเหลือลุงแต่ไม่รู้จะช่วยด้วยวิธีไหน                                              
           อยากให้เพื่อนๆช่วยForward mail นี้ต่อกันไปเรื่อยๆ                          
           เผื่อว่าคนที่อยู่แถวอมตะซิตี้ระยองหรืออาจห่างไกลกว่านั้นแต่มีใจที่จะช่วยเหลือ 4 ชีวิตที่กำลังลำบาก                
           ถ้าเพื่อนไม่ได้ผ่านไปก็ช่วยForward mail นี้ต่อๆกันไปที                        
           ถือว่าเป็นการทำบุญเท่าที่เราทำได้  เผื่อว่าวันหนึ่ง                            
           จะมีใครสักคนที่จะเข้ามาช่วยเหลือ                                        

           ลุงปราโมชย์  ให้เป็นอยู่ในสภาพที่ดีกว่านี้



__________________

ARWEE - Manigluck

Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.

Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard